«Με το που είδα αυτό το παιδί όταν μου το έφερε η Δανάη είπα…» – Ο Γιώργος Μιχαλάκης μιλά πρώτη φορά για τον γαμπρό του και τη ζωή του!

Σίγουρα θα τον έχετε δει σε πολλές φωτογραφίες αγκαλιά με την μεγάλη του αδυναμία, την κόρη του Δανάη Μιχαλάκη. Όμως ο Γιώργος Μιχαλάκης δεν είναι έτσι απλά “ο μπαμπάς της Δανάης”, αλλά μια έντονη προσωπικότητα που αν και ζυμώθηκε παρέα με μια γενιά πρωτοκλασάτων ονομάτων στον χώρο του θεάτρου, ο ίδιος κατάφερε να “ξεγλιστρήσει” από τα πονηρά μονοπάτια της έπαρσης. Ο “Νικήτας Τσαμπουράνης” της δημοφιλούς σειράς της ΕΡΤ1 “Η Παραλία” που μεταδίδεται καθημερινά στις 22.45, γαλουχημένος σε μια άλλη εποχή της showbiz, όπου όλα ήταν πιο σκληρά αλλά και πιο ατόφια, μιλάει στο YOU για την απόφασή του να τα βροντήξει όλα κάτω και να φύγει στη Σύρο σε μια σημαντική στιγμή της καριέρας του, δίνοντας προτεραιότητα στα παιδιά του.

Πόσα μυστικά μπορεί να κρύψει η παραλία της ανεμελιάς; Για αυτά τα μυστικά της σειράς, βασισμένης στο βιβλίο της Πηνελόπης Κουρτζή “Το κορίτσι με το σαλιγκάρι” αλλά και για τα δικά του ανομολόγητα μυστικά μιας υπέροχης ζωής που έζησε, ο Γιώργος Μιχαλάκης θυμάται και αποκαλύπτει.

Όσα αποκάλυψε ο Γιώργος Μιχαλάκης στο YOU

Special thanks στο Le Roi( Αγίας Παρασκευής 126, Χαλάνδρι) για την ευγενική φιλοξενία

“Η Παραλία” είναι από τις πιο επιτυχημένες σειρές της ΕΡΤ1 που την υποδέχτηκε το τηλεοπτικό κοινό με μια μεγάλη αγκαλιά. Πως σας έγινε η πρόταση;

Όπως γίνονται όλες οι προτάσεις. Μετά τον “Ήλιο” η Ηρώ Γάλλου και ο Στέφανος Μπλάτσος με κάλεσαν για να μου προτείνουν τον ρόλο του Νικήτα Ταμπουράκη. “Η Παραλία” πράγματι είναι μια εξαίρετη δουλειά, είμαι πολύ χαρούμενος για την ανταπόκριση του κόσμου μέχρι σήμερα, το κάστινγκ επίσης είναι εξαιρετικό, πρώτη φορά βλέπω τόσους πολλούς καλούς ηθοποιούς σε μια σειρά – όχι γιατί παίζω σε αυτή – γιατί και εγώ έχω ανάγκη σαν ηθοποιός να βλέπω συναδέλφους που παίζουν καλά. Όσο δε περνάει ο καιρός θα ξεκαθαρίζουν περισσότερο οι ιστορίες, θα δυναμώνει πιο πολύ το ενδιαφέρον και οι ρόλοι που θα ξετυλίγονται, όπως και ο δικός μου, θα έχουν μεγαλύτερη δράση.

Εσείς υποδύεστε τον ρόλο του Νικήτα Τσαμπουράκη, είστε παντρεμένος με την Άννα Τσαμπουράκη που την υποδύεται η ηθοποιός Νόνη Ιωαννίδου. Έχετε μυστικά που σας συνδέουν με την Νικολίνα Αρχοντάκη (Μπέτυ Λιβανού) και που θα αποκαλυφτούν στην συνέχεια;

Ναι έχουμε πολλά μυστικά που μας συνδέουν και που θα αποκαλυφτούν στην συνέχεια το ένα μετά το άλλο. Θα είναι δε τόσα πολλά που ακόμα και ο τηλεθεατής κάποια στιγμή θα πει “φτάνει!”

Δεν είναι μόνο το τηλεοπτικό κοινό αλλά και το twitter που χαιρέτισε με μεγάλο ενθουσιασμό την συνύπαρξη σας στην σειρά με την κόρη σας Δανάη… Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε;

Ναι είναι η πρώτη φορά, και ευτυχώς – θα έλεγα – που δεν έχουμε μαζί πολλές σκηνές, αν και είναι πράγματι μαγικό να είσαι μαζί με το παιδί σου. Ομολογώ ότι νιώσαμε και οι δυο πολύ άβολα. Και εγώ και η Δανάη ήμασταν συγκινημένοι, αλλά και εγώ και εκείνη δυσκολευτήκαμε. Μπορεί εκείνη την ημέρα να μην παίζαμε ούτε εγώ, ούτε και εκείνη τους ρόλους μας στην σειρά, μπορεί να μην μπορέσαμε να μπούμε σε αυτούς, γιατί μάλλον ήμασταν οι κανονικοί μας ρόλοι, του μπαμπά και της κόρης.

Όταν η Δανάη σας είπε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, εσείς την ενθαρρύνατε ή προβάλλατε κάποιες αντιρρήσεις;

Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι η Δανάη θα γίνει ηθοποιός. Ούτε μου το είχε πει, ούτε και εγώ της είχα πει τίποτα, αλλά το έβλεπα, για αυτό και την είχα προετοιμάσει και της έλεγα διάφορα για να γνωρίζει πως είναι ο χώρος που θα έμπαινε κάποτε. Κάποια στιγμή, όταν ήταν απόλυτα σίγουρη ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, εγώ ο ίδιος της έδωσα την ευχή μου για να φύγει και να πάει να σπουδάσει στην Αθήνα. Πατέρας της είμαι και την καταλάβαινα, άλλωστε πάντα με αυτό το παιδί είχαμε μια πολύ μεγάλη ένωση. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, με την Δανάη ή θα ήμασταν αγκαλιά, ή θα προχωρούσαμε χέρι χέρι, ακόμα και τώρα έτσι περπατάμε στον δρόμο.

Παρατηρήσεις της κάνετε;

Βεβαίως, όμως τώρα πια μου κάνει και εκείνη (γέλια).

Είδα στο βιογραφικό σας ότι μια αξιοζήλευτη διαδρομή στον χώρο με απίστευτες συνεργασίες και με ονόματα όπως: Χόρν, Κατράκης, Παπαγιαννόπουλος, Βλαχοπούλου, Ηλιόπουλος, Χατζηχρήστος και άλλοι πολλοί. Θα ήταν παράτολμο να ρωτήσω, με ποιον δεν έχετε δουλέψει;

Έχω δουλέψει σχεδόν με όλους όπως έχουμε κάνει και παρέα. Το πιο σημαντικό είναι ότι είχα συναναστραφεί με τους περισσότερους από αυτούς, μέχρι την στιγμή που αποφάσισα να φύγω από την Αθήνα και να πάω στην Σύρο.

Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;

Ο καθένας μας την εποχή του σίγουρα την βρίσκει καλύτερη. Γεγονός όμως είναι ότι σήμερα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Τότε ίσως ήταν πιο ρομαντικά, γεγονός όμως είναι ότι την “έβγαζες” – όπως λέμε στην δική μας γλώσσα – πιο εύκολα για να βρεις δουλειά, να κάνεις φίλους και παρέες, καμμία σχέση με ότι συμβαίνει σήμερα.

Ποια από όλα αυτά τα “ιερά τέρατα” που βρεθήκατε κοντά και κάνατε παρέα, με άλλους περισσότερη και με άλλους λιγότερη, κρατάτε στην καρδιά σας;

Κρατάω πολλούς, περισσότερο όμως – για συναισθηματικούς λόγους – τον Ντίνο Ηλιόπουλο που με έβγαλε στο θέατρο. Πριν πάω στο τρίτο έτος της σχολής, είχα πάει σε μια παράστασή του και του είπα ότι σπουδάζω ηθοποιός. Με είδε, του άρεσα και μου είπε τότε να πάω μαζί του περιοδεία και να αφήσω το τρίτο έτος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την φράση του “θα κάνεις πολλά περισσότερα”, όπως και έγινε. Έτσι έγινα ηθοποιός και ευτυχώς με άφησαν και από την σχολή.

Κολλητός με κάποιον από όλους αυτούς γίνατε;

Κολλητός όχι. Κάναμε καλή παρέα, μπορεί με κάποιους να ήρθαμε πιο κοντά, με κάποιους άλλους όχι, αλλά μέχρι εκεί.

Είναι αλήθεια αυτά που έλεγαν για τις ιδιοτροπίες κάποιων πρωταγωνιστών, όπως πχ για την Ρένα Βλαχοπούλου ή και για άλλους που φημολογείτο ότι είναι περίεργοι;

Τι πειράζει εάν είχαν και μερικές ιδιοτροπίες, όταν έχουν κάνει τόσα καλά και όταν ακόμα και σήμερα καταφεύγουμε στους ρόλους που έπαιζαν, είτε για να γελάσουμε, είτε για να κλάψουμε; Έλεος πια! Άλλωστε ποιος δεν έχει ιδιοτροπίες; Στην δική μας γενιά περισσότερα μπορούσες να διδαχτείς από τα ελαττώματα όλων αυτών, παρά από τα καλά τους στοιχεία, γιατί η Ρένα ήταν μοναδική, όπως μοναδικός ήταν και ο Βέγγος και ο Παπαγιαννόπουλος, όλοι τους ήταν μοναδικοί. Επομένως τα προτερήματα αυτών των ανθρώπων δεν μπορούσαμε να τα φτάσουμε, ήταν απλησίαστα, εάν όμως τους πρόσεχες καλά, μάθαινες εκτός των άλλων τι δεν έπρεπε να κάνεις. Εγώ ακόμα που τους βλέπω και τους χαζεύω, αναρωτιέμαι εάν εμείς θα καταφέρουμε ποτέ να τους φτάσουμε και να παίξουμε όπως έπαιζαν εκείνοι … Και απαντώ ότι δεν θα τους φτάσουμε ποτέ…

Επίσης είχατε παίξει το 1971 με το θρυλικό τότε ζευγάρι Βουγιουκλάκη- Παπαμιχαήλ στην “Βασίλισσα Αμαλία”. Τι θυμάστε από εκείνη την συνεργασία;

Και με την Αλίκη και με τον Δημήτρη έκανα πολύ παρέα. Και οι δυο τους, αλλά κυρίως η Αλίκη, ήταν τέρας επαγγελματισμού. Πρώτη ερχόταν και τελευταία έφευγε, ήταν όλη μέρα πάνω από την δουλειά της και αυτοί που την κατηγορούσαν ότι ήταν ατάλαντη λένε κουταμάρες. Η Αλίκη ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχα, αλλά το ταλέντο της το είχε στρέψει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Θυμάμαι μια φορά είχε έρθει να δει την παράσταση “Βασίλισσα Αμαλία” ο αξέχαστος Δημήτρης Ροντήρης και εκείνο το βράδυ η Αλίκη έπαιξε όπως δεν είχε παίξει ποτέ, ήταν μια άλλη ηθοποιός. Της το επεσήμανα όταν τελείωσε η παράσταση και μου απάντησε: “Ο Ροντήρης έρχεται μια φορά, ο κόσμος όμως που γεμίζει το θέατρο έρχεται συνέχεια. Εγώ παίζω για αυτόν τον κόσμο και άσε τους άλλους να λένε”. Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά.

Έχετε κάνει σπουδές σε κλασικό μπαλέτο, μοντέρνο χορό, φωνητική. Αξιοποιήσατε ποτέ κάποιες από αυτές;

Το μπαλέτο δεν το σπούδασα προφανώς για να χορέψω, αλλά για να έχω κάποια εφόδια παραπάνω στη σκηνή. Εάν χρειαζόταν να χορέψω χόρευα πολύ πιο εύκολα από ότι ένας άλλος ηθοποιός, ή όταν χρειαζόταν να τραγουδήσω, το έκανα με μεγαλύτερη ευκολία από άλλους. Για αυτό και με επέλεγαν πιο εύκολα από άλλους ηθοποιούς, για αυτό και υπηρέτησα πολλά χρόνια την επιθεώρηση, για αυτό υπηρέτησα 14 χρόνια το μεγαλύτερο σχολείο ενός ηθοποιού που είναι το παιδικό θέατρο. Εκεί έμαθα πολλά, έχοντας ένα κοινό αληθινό όπως και “σκληρό” που δεν συγχωρούσε εύκολα κάτι που δεν του άρεσε.

Επειδή παίξατε και σε κωμωδίες και σε σημαντικά έργα δραματουργίας. Ποιοι είναι οι ρόλοι που σας εξιτάριζαν περισσότερο;

Το δικό μου … “δράμα” ήταν, ότι επειδή ήμουνα όμορφος, μου έδιναν ρόλους του ωραίου, του ζεν πρεμιέ, που συνήθως δεν είναι οι καλύτεροι. Θυμάμαι όταν έπαιζα στο “Παραμύθι χωρίς όνομα” με τον θίασο “Νέα Πορεία”, είχε τόσο ωραίους ρόλους και εγώ είχα τον ρόλο του ωραίου Πρίγκηπα, που δεν έκανε τίποτε άλλο από το να πηγαίνει και να έρχεται.

Είδα ότι σας σύγκριναν τότε με έναν πανέμορφο Χολλυγουντιανό ηθοποιό, τον Χέλμουτ Μπέργκερ…Τα κοριτσόπουλα σας κυνηγούσαν εκείνη την εποχή;

Ναι με κυνηγούσαν και αυτό ήταν και καλό και κακό, γιατί αυτές οι εκδηλώσεις θαυμασμού, πολλές φορές, μπορούν να σε ξεστρατίσουν και να την πατήσεις.

Έπαρση είχατε ποτέ;

Επιχείρησα να καβαλήσω λίγο το καλάμι, αλλά με έριξε κάτω, τσακίστηκα και το ξέχασα… (γέλια) Έπαρση όμως δεν είχα ποτέ, διότι οι καθηγητές μου στην σχολή, που ήταν και εξαιρετικοί άνθρωποι, με “χτυπούσαν” αλύπητα και μου μιλούσαν συνέχεια για αυτό. Η αείμνηστη Ελένη Χατζηαργύρη, της οποίας αρχικά υπήρξα θαυμαστής, μετέπειτα μαθητής, συνάδελφος και φίλος, μου έλεγε “εσένα θα σε κάνουμε άνθρωπο”. Όταν μετά από πολλά χρόνια ήρθε με το Εθνικό θέατρο για να παίξει στην Σύρο και συναντηθήκαμε και γνώρισε τα παιδιά μου, γύρισε και μου είπε: “Γιώργο φοβάμαι ότι εσένα σου βάλαμε περισσότερο δόση ανθρωπιάς από όσο έπρεπε”

Σαν συνθιασάρχης και επιχειρηματίας στον “Θίασο 81” σε θέατρο για παιδιά, χασούρα είχατε;

Χάσαμε τα λεφτά που θα παίρναμε εάν παίζαμε κάπου αλλού, δυστυχώς πληρωνόμασταν ελάχιστα γιατί τα ρίχναμε στη δουλειά. Αποχώρησα τότε που έκανα τα δυο μου παιδιά. Παρεπιπτόντως θέλω να τονίσω ότι έχω δυο παιδιά, γιατί όλοι ξέρουν την Δανάη, ενώ έχω και τον Αγησίλαο που τον αγαπάω εξίσου και έχει επιλέξει να βρίσκεται στην αθέατη πλευρά.

Ο Αγησίλαος από όσο ξέρω ασχολείται με την φωτογραφία και τα περισσότερα πορτραίτα της Δανάης τα έχει κάνει εκείνος… Έτσι δεν είναι;

Ακριβώς… Είναι ένας εξαιρετικός φωτογράφος. Και η γυναίκα μου Σούζαν είναι μια από τις καλύτερες δασκάλες μπαλέτου που έχει η Ελλάδα, αλλά και για εκείνη μιλάω σπάνια παρόλο που οι σπουδές της και η πορεία της είναι αξιοζήλευτη.

Σας κούρασε ή μήπως σας απογοήτευσε η Αθήνα και καταφύγατε στη Σύρο;

Τότε που είχαμε τον θίασο για τα παιδιά, εργαζόμουν πολλές ώρες και δεν είχα πολύ χρόνο για τα παιδιά μου. Ο γιος μου παραπονιόταν αρκετά, μετά ήρθε και η Δανάη. Έβλεπα τα παιδιά μου ότι δεν θα μεγαλώσουν καλά και άρχισα να σκέφτομαι περισσότερο εκείνα παρά εμένα. Βρήκα αφορμή με μια παρεξήγηση που έγινε τότε με τον θίασο και έτσι τα πήρα και φύγαμε όλοι για Σύρο. Δεν το μετάνιωσα ποτέ! Εάν τα παιδιά μου δεν είχαν μεγαλώσει εκεί, δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα.

Για την δική σας όμως καριέρα δεν ήταν ένα φρένο;

Ήταν, το ήξερα και δεν μετανιώνω. Τώρα πια το έχω δίπορτο, και στην Αθήνα και στην Σύρο.(γέλια)

Δύσκολες συνεργασίες είχατε και εάν ναι πως τις αντιμετωπίσατε;

Φυσικά και είχα… Και άγρια έχω τσακωθεί και έχω αποχωρήσει με ήρεμο τρόπο.. Στις δύσκολες συνεργασίες ή σηκώνεσαι και φεύγεις ή κοιτάς πως θα αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Οπωσδήποτε κάθε φορά είναι διαφορετικός ο τρόπος που αντιμετωπίζεις μια συνεργασία.

Είχατε ανταγωνισμό από συναδέλφους που σας υπονόμευαν επειδή ήσασταν και ένας γοητευτικός άντρας, σημαντικό προσόν εκείνη την εποχή;

Ναι συνέβη και αυτό, όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε δουλειά, παντού υπάρχει ανταγωνισμός. Κακά σπυριά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα.

Στην δική σας εποχή – όπως στη σημερινή που έσκασε το κίνημα #me too – υπήρχαν φωνές που δεν μιλούσαν αν και βίωναν κακοποιητικές συμπεριφορές;

Ναι φυσικά. Ήμασταν πιο φοβισμένοι τότε. Η μεταπολεμική γενιά η δική μας δεν αντιδρούσε, ήταν σφραγισμένα τα στόματα και τα Μέσα ήταν ελάχιστα, οπότε μοιραία δεν μιλούσαμε γιατί θα μας έκοβαν από παντού και δεν θα βρίσκαμε δουλειά.

Νιώσατε ποτέ ότι σας μείωσαν, αλλά δεν αντιδράσατε γιατί πως αλλιώς θα επιβιώνατε;

Βεβαίως και το ένιωσα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια όταν πια δεν μπορούσα να κάνω κάτι.

Υπάρχει μυστικό μιας επιτυχημένης σχέσης ή ενός επιτυχημένου γάμου που το μεταφέρατε στην Δανάη όταν παντρεύτηκε;

Η Δανάη με έχει εκπλήξει. Μυστηριωδώς, από ένα διάστημα και μετά, απέκτησε μια σοφία και είναι τόσο κατασταλαγμένη που δεν χρειάζεται ούτε συμβουλές, ούτε τίποτα. Πραγματικά δεν ξέρω πως έγινε αυτό. Παρόλο που ήταν ένα δύσκολο παιδί στην εφηβεία της, σκληρή και επαναστάτρια, στην πορεία εξελίχτηκε αλλιώς.

Είδα ότι έχετε και ένα στενό δέσιμο με τον γαμπρό σας Γιώργο Παπαγεωργίου… Πως γίνεται αυτό;

Γιατί όχι; Ο Γιώργος αγαπάει αυτό που αγαπάω πιο πολύ από όλα. Είναι δυνατόν, όταν κάνει ευτυχισμένο το παιδί μου να μην τα έχω καλά μαζί του; Πρέπει να είμαι εντελώς τρελός ή εντελώς ηλίθιος!(γέλια)

Εγώ όμως θα σας ρωτήσω κάτι χιουμοριστικά. Πέρασε από κόσκινο όταν ήρθε να ζητήσει το χέρι της;

Καθόλου. Με το που είδα αυτό το παιδί όταν μου το έφερε η Δανάη είπα “αυτός είναι!”. Μόλις μιλήσαμε, ήταν σαν να τον ήξερα χρόνια, δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο, δέσαμε.

Και τώρα που θα γίνετε παππούς κάνετε σκέψεις πως θα είναι όταν θα βγάζετε βόλτα με το καροτσάκι την εγγονή σας;

Ότι κορόιδευα θα το λουστώ.(γέλια) Έβλεπα κάποιους φίλους μου με τα εγγόνια τους και κορόιδευα. Τώρα βάζω και εγώ τον εαυτό μου στην θέση τους πως θα προχωράω σέρνοντας το καρότσι.

Δείτε επίσης: 2+1 φορές που η Δανάη Μιχαλάκη έκρυψε την εγκυμοσύνη της – Μας ξεγέλασε αν και πόζαρε ολόσωμη

Οι πιο συγκινητικές στιγμές με το κορίτσι σας να υποθέσω ότι ήταν αυτές του γάμου και όταν σας μίλησε για την εγκυμοσύνη της;

Ναι ομολογουμένως αυτές ήταν, οφείλω όμως να συμπληρώσω ότι παρέμεινα αρκετά ψύχραιμος… Βέβαια δεν την γλίτωσα την ημέρα του γάμου της στην Σύρο, όπου είχαν μαζευτεί όλες οι φίλες της από το δημοτικό, το γuμνάσιο και το λύκειο για να την ετοιμάσουν και ήταν σα να παντρευόντουσαν και εκείνες μαζί της. Έβλεπα στα μάτια τους με πόση αγάπη τύλιγαν την Δανάη μου.

Ακούμε από πολλούς ηθοποιούς που λένε “θέλω να πεθάνω στο σανίδι”…Ισχύει το ίδιο και για εσάς;

Όσοι αντέχουν και μπορούν, ας μείνουν να παίζουν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, υπάρχουν όμως και ορισμένοι που προσφέρουν θλιβερό θέαμα, όταν από ματαιοδοξία και μόνο μένουν πάνω στη σκηνή. Μεταφορικά λέω και εγώ ότι θέλω να πεθάνω στη σκηνή, αλλά κυριολεκτικά δεν το θέλω. Είναι πολύ αγριευτικό να πεθάνεις πάνω σε μια σκηνή, φανταστείτε εκείνη την στιγμή πως θα νιώσουν οι συνάδελφοι και ο κόσμος εάν συμβεί.

Οι στιγμές που ζήσατε στην Σύρο ήταν οι πιο ευτυχισμένες τής ζωής σας;

Βεβαίως. Πήρα αυτή την καταλυτική απόφαση για να φύγω, όταν είδα τον γιο μου να παίζει στο μπαλκόνι μας με ένα άλλο παιδί από το απέναντι μπαλκόνι. Τρελάθηκα! Αυτή η εικόνα δεν φεύγει από τα μάτια μου ποτέ… Πήρα αμέσως τα παιδιά μου και πήγαμε στην Σύρο. Εκεί τα έβλεπα να παίζουν, να γελάνε και να είναι ευτυχισμένα. Καμμιά φορά στην ζωή πρέπει να βλέπεις και άλλα πράγματα εκτός από την καριέρα. Η καριέρα εάν θέλει να έρθει θα έρθει, δεν φεύγει εύκολα…

Περισσότερα στο τεύχος που κυκλοφορεί

Το διαβάσαμε εδώ