Η Βουλευτής που έγινε μητέρα με δωρητή σπέρματος[photos]

«Είχα φτάσει 39 χρονών και ένιωθα ότι κάτι έλειπε»: Η βουλευτής που έγινε μητέρα με δωρητή σπέρματος

«Είχα μιλήσει με μια φίλη μου και μου είπε: “Γιατί δεν το κάνεις μόνη σου; Τόσες γυναίκες το κάνουν, έχουν αλλάξει οι εποχές”».

βουλευτής του ΔΗΣΥ, Σάβια Ορφανίδου, σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση της κόρης της, φωτογραφήθηκε, για το περιοδικό «Beautiful People» της Κύπρου, κρατώντας το μωρό της στην αγκαλιά της και μίλησε για το θαύμα που βιώνει.

«Από την ώρα που γέννησα, ήταν λες και η ζωή μου μπήκε σε μια νέα εποχή. Ανέλαβα τον πιο ιερό, τον πιο συγκλονιστικό ρόλο της ζωής μου, έναν ρόλο που δεν θα άλλαζα με τίποτε και κάθε μέρα είναι και μια αποκάλυψη. Κάθε μέρα μαθαίνω κάτι απ’ αυτήν και νομίζω πως και αυτή άρχισε να με συνηθίζει. Θα κάνουμε πολλά χρόνια μέχρι να μάθουμε η μία την άλλη αλλά εδώ είμαστε να κάνουμε αυτό το όμορφο ταξίδι μαζί».

Η Κύπρια πολιτικός μίλησε δημόσια και εξήγησε τους λόγους που την οδήγησαν να βιώσει το θαύμα της μητρότητας με δότη σπέρματος.

«Είχα φτάσει 39 χρονών και ένιωθα ότι κάτι έλειπε και ήξερα μέσα μου ότι ήθελα να κάνω παιδί, αλλά δεν ήξερα πώς, λόγω της κατάστασης. Θυμάμαι ότι είχα μιλήσει με μια φίλη μου και μου είπε: “Γιατί δεν το κάνεις μόνη σου; Τόσες γυναίκες το κάνουν, έχουν αλλάξει οι εποχές”. Ήταν το κλικ που χρειαζόμουν και λίγες μέρες μετά το οριστικοποίησα μέσα μου».

Η μικρούλα ήρθε στον κόσμο στις 23 Ιουλίου και η ευτυχισμένη μαμά με μια συγκινητική ανάρτηση, στον προσωπικο της λογαριασμό στο φέισμπουκ, είχε δημοσιεύσει την πρώτη φωτογραφία με το μωρό, λίγο μετά τον τοκετό και είχε αποκάλυψε το όνομα που θα πάρει:

«Μια ολόκληρη ζωή θυμαμαι να τρέμω στη σκέψη να μου πάρουν αίμα γιατί είχα φοβία με τις ενέσεις. Μια ζωή θυμαμαι να έχω μεγάλη φοβία για το σωματικό πόνο- πάντα έλεγα ότι μπορώ να αντέξω τον ψυχικό πόνο αλλά όχι τον πόνο του σώματος. Μια ζωή θυμαμαι να είμαι ανυπόμονη, να μην μπορώ να κάνω υπομονή όταν θέλω κάτι.

Και ύστερα αποφάσισα να κάνω μωρό…

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δεν θυμαμαι καν ποσες ήταν οι φορες που μου πήραν αίμα. Είχε πλέον γίνει ρουτίνα. Δεν θυμαμαι καν ποσες φορες έβαλα μόνη μου ενέσεις, ήταν πλέον κάτι φυσιολογικό. Πέρασα από χειρουργείο με πλήρη επίγνωση του τι γινόταν και δεν φοβήθηκα καθόλου. Άκουσα την κόρη μου να κλαίει για πρώτη φορά και δεν με ένοιαζε πλέον ποσο θα πονούσαν οι ραφές μετά. Και κάθε βράδυ, τις πρωινές ωρες που με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου για να την ταΐσω, σκέφτομαι με ένα χαμόγελο ποση υπομονή και επιμονή χρειάζεται μια μανα για να μεγαλώσει το παιδί της.

Ποσο πραγματικά μπορεί να σε αλλάξει η μητρότητα. Ποσο πιο δυνατό άνθρωπο μπορεί πραγματικά να σε κάνει. Και ποση πραγματικά είναι η ευλογία, παρόλη την κούραση, την αϋπνία, την υπομονή που χρειάζεται» έγραψε.

*Το θέμα δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Βeautiful people» της Κυπριακής εφημερίδας Καθημερινή

πηγή

Το διαβάσαμε εδώ