Νατάσα Εξηνταβελώνη: Ο μεγάλος έρωτας, οι αλλαγές στη ζωή της και οι κακοποιητικές συμπεριφορές

Μπορεί εμφανισιακά να μοιάζει εύθραυστη, στην πραγματικότητα όμως, παρά το νεαρό της ηλικίας της, το λέει η ψυχούλα της και έχει μπόλικο τσαγανό… Η γοητευτική Νατάσα Εξηνταβελώνη είναι η ευαίσθητη Αμαλία Μπουραντά στο καθημερινό σήριαλ του ALPHA “Παράδεισος των κυριών”, που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το τηλεοπτικό κοινό, ένα κορίτσι ρομαντικό και ευαίσθητο, ερωτευμένο με τον Ντίνο Παπακώστα (Αργύρη Πανταζάρα) που μιλάει στο YOU με ενθουσιασμό για την ηρωίδα της, συγκρίνει τις ομοιότητες και διαφορές με τον ρόλο της, θυμάται με νοσταλγία την viral περσόνα που δημιούργησε όταν δημοσίευε βίντεο υποδυόμενη τη δασκάλα, υποστηρίζει με πάθος τις αλλαγές στην ζωή της, εναντιώνεται στις κακοποιητικές συμπεριφορές και περιμένει τον μεγάλο έρωτα.

Μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram περνάει πολλά και διάφορα κοινωνικά μηνύματα, τσαλακώνεται και αντιδρά. Είναι το ίδιο εκείνο κορίτσι που πριν από μερικά χρόνια πάτησε στο κόκκινο χαλί στις Κάννες και τρόλαρε τον εαυτό της, υποστηρίζοντας ότι “Οι Κάννες μου φάνηκαν σαν το Λουτράκι”.

Από την Τζώρτζια Συρίχα

Όσα εξομολογήθηκε η Νατάσα Εξηνταβελώνη

Υπάρχει μια τρέλα και ανησυχίες στη ζωή σου από τα παιδικά σου χρόνια;

Πάντα είχα μια τρέλα και ανησυχίες. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με την Tέχνη και τον άνθρωπο, δεν αφήνουμε στον εαυτό μας πολλά περιθώρια για εφησυχασμό.

Ήθελες με το που τελείωσες το σχολείο να γίνεις ηθοποιός;

Όχι. Δεν ήξερα τι θα γίνω, ζήλευα όσους είχαν αποφασίσει την κατεύθυνσή τους. Μου άρεσε πάντα το σχολείο, ποτέ δεν με ζόρισε η μελέτη, να φανταστείς έκανα κοπάνες και καθόμουν σπίτι για να διαβάσω, ποτέ όμως δεν ήξερα πώς θα μπορούσα αυτό να το εκφράσω στην ζωή μου. “Φυτό” πάντως δεν ήμουνα, πέρασα έντονη εφηβεία και οι γονείς μου, αν και μου είχαν εμπιστοσύνη, έζησαν μαζί μου αντιρρήσεις και φωνές, νόμιζαν κάποιες φορές ότι τους αποκαθήλωνα από τον “θρόνο” τους, αλλά κατά βάθος ήξεραν ότι είμαι καλό και μελετηρό παιδί και μου τα συγχωρούσαν. Τελειώνοντας το σχολείο σπούδασα στο Παιδαγωγικό της Αθήνας διερευνητικά. Έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά και μου άρεσε, στην συνέχεια όμως θέλησα να πειραματιστώ κάνοντας θέατρο. Κατάλαβα ότι τελικά αυτό θέλω να κάνω, έκανα κάποια σεμινάρια και αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό.

Ο ρόλος της δασκάλας στα social που σε έκανε γνωστή με μεγάλη αποδοχή, ήταν ένα απωθημένο που είχες;

Ο χαρακτήρας της δασκάλας προέκυψε από την ανάγκη μου να παίζω, όχι ως ηθοποιός, αλλά ως παιδί, μ’ αρέσει να πειραματίζομαι και να κάνω χιούμορ. Γι’ αυτό είχε επιτυχία και αποδοχή, γιατί ήταν κάτι εντελώς προσωπικό, ο κόσμος κατάλαβε ότι μου αρέσει. Άλλωστε έβγαλα το άχτι μου τα χρόνια που δούλεψα ως δασκάλα, σε φροντιστήρια και κάνοντας ιδιαίτερα, δεν είχα κανένα τέτοιο απωθημένο.

Θεωρείς ότι είσαι τυχερή δουλεύοντας non stop σαν ηθοποιός;

Ζω από αυτή την δουλειά και πραγματικά νιώθω ευλογημένη, γιατί δεν έχω μείνει εκτός παρά με ένα πολύ μικρό διάλειμμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω περάσει μόνο εύκολες στιγμές, γιατί ο χώρος μας πλήττεται από την ανεργία και έχει πολλά εργασιακά θέματα, πολύ συχνά είμαστε υποπληρωμένοι και δεν ξέρουμε τη διάρκεια που θα έχουν οι συνεργασίες μας… Είναι μια δουλειά με ρίσκο, αλλά έχω υπάρξει τυχερή κυρίως όσον αφορά τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί και όσον αφορά τις συνθήκες έχω διεκδικήσει να δουλεύω σε περιβάλλοντα προστατευμένα.

Τελευταία οι ηθοποιοί γενικά έχετε περάσει δύσκολα, με κλειστά θέατρα, με κακοποιητικές συμπεριφορές που είδαν το φως της δημοσιότητας. Τι σε πληγώνει πιο πολύ από όλα αυτά;

Με στενοχωρούσε και με στενοχωρεί, πολύ πριν ξεσπάσει το κίνημα me too, όταν ακούω γενικότερα να λένε ότι ο χώρος μας είναι βρώμικος, δεν το πιστεύω… Η κοινωνία μπορεί να μην μας προστατεύει, όμως η αλληλεγγύη και η συσπείρωση μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Θεωρώ ότι το φως από το σκοτάδι είναι μισό βήμα απόσταση, δεν γίνεται μέσα σε μια νύχτα να ξεκαθαρίσει το τοπίο, χρειάζεται προσωπικός κόπος και αυτοκριτική.

Πιστεύεις ότι το κίνημα ήταν μια έκρηξη και θα ξεχαστεί σε βάθος χρόνου;

Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε ένα συλλογικό τραύμα και γράφεται μια ιστορία την οποία θα κουβαλάμε ως κοινωνία. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το κίνημα δεν θα το ξεχάσουμε και θα το θυμόμαστε κάθε μέρα με πράξεις μας, κάνοντας πραγματικές και όχι επιδερμικές αλλαγές προς όφελος αυτής της κοινωνίας. Την σημερινή εποχή οι πληροφορίες είναι καθημερινά τόσες πολλές και η επικαιρότητα μας τρελαίνει και μας προλαβαίνει, δυστυχώς η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη που πολλές φορές νιώθω ένοχη αν χαρώ για κάτι. Συνεπώς για αυτό και χρειάζεται να θυμόμαστε και να αντιστεκόμαστε συνεχώς σε κάτι που μας αφορά.

Όταν ξεκινούσες, δεν είχες ακούσει τίποτα για κακοποιητικές συμπεριφορές και για καλλιτέχνες που ανέκαθεν ήταν σκληροί απέναντι σε άλλους;

Ναι φυσικά και είχα ακούσει, όποιος πει το αντίθετο λέει ψέματα. Αν και θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτο ότι πρέπει να συμπεριφερόμαστε ωραία στη δουλειά, να μην προσβάλλουμε και να μην κακοποιούμε, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι όπως η αρρώστια που μπορεί να μην την πάρουμε χαμπάρι από την αρχή, αλλά δεν γίνεται να μην έχουμε αντιληφθεί τα συμπτώματα. Το ίδιο συμβαίνει και στην δουλειά μας, όταν υπάρχει υψηλή ανεργία και εμείς δεν είμαστε προστατευμένοι, είναι λογικό να υπάρχει τεράστιος φόβος για το πού και πως θα μιλήσουμε, τελικά όλα κρίνονται από τα αντανακλαστικά του καθενός. Ακούω πολλές γυναίκες να λένε ότι δεν έχουν βιώσει κακοποιητικές συμπεριφορές, αλλά δεν γίνεται να μην έχουν δει πως απλώνεται η πατριαρχία γύρω μας, πόσο διαφορετικά μας αντιμετωπίζουν, μας χαρακτηρίζουν και μας πληρώνουν.

Έτυχες στις περιπτώσεις ηθοποιών που είχαν τις δικές τους “αυλές” και έδιναν δουλειά σε δικούς τους ανθρώπους;

Είμαι τυχερή και σε αυτό. Δεν μου έτυχε κάτι τέτοιο, αλλά αν νιώσω ότι αδικούμαι με οποιονδήποτε τρόπο, δεν θα υπολογίσω ποιον έχω απέναντί μου. Γενικά είμαι συγκρουσιακός άνθρωπος. Μπορεί οι συνεργασίες να μην είναι πάντα έτσι όπως τις θέλεις αλλά έχει σημασία να μην χάνεις την ταυτότητά σου.

Σου κόστισαν κάποιες συγκρούσεις;

Όχι, γιατί δεν θα βγω εκτός ορίων, ούτε θα αδικήσω. Δεν νομίζω πως κοστίζει σε κάποιον να διεκδικεί το χώρο του και την ασφάλειά του, ίσα-ίσα τώρα πια το εκτιμούν. Ακόμα και όταν υπάρχουν παθογένειες, όλοι ξέρουν ποιο είναι το δίκιο κατά βάθος και θέλουν να το ξεστομίσουν, αλλά ο φόβος τους «κρατάει». Γι’ αυτό είδαμε ότι το #metoo έσκασε σαν ηφαίστειο και όλοι ήθελαν να μιλήσουν μετά.

Είσαι από τις ελάχιστες Ελληνίδες που πάτησες κόκκινο χαλί στις Κάννες με την ταινία «Dodo» του Πάνου Κούτρα. Ήταν παραμυθένια εκείνη η στιγμή;

Γενικότερα από φόβο δεν κάνω τόσο μεγάλα όνειρα στην ζωή μου και είμαι πιο συγκρατημένη, για αυτό θα πω ότι το σημαντικότερο για μένα από αυτό το ταξίδι στις Κάννες, ήταν ότι η ταινία βρέθηκε εκεί, βρέθηκα σε μια γιορτή του κινηματογράφου, συνάντησα καλοπροαίρετους ανθρώπους και μοιραστήκαμε τη δουλειά μας σε ένα διεθνές κοινό. Σίγουρα το κόκκινο χαλί ήταν παραμυθένιο, δεν πιστεύαμε ότι ζούσαμε ένα τέτοιο όνειρο, αλλά το αντιμετώπισα με χιούμορ. Περάσαμε καταπληκτικά με την ομάδα της ταινίας, είχα την απόλυτη σιγουριά ότι είμαι με αγαπημένους ανθρώπους και ένιωθα απέραντη χαρά.

Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Μέσα από οντισιόν, αν και εγώ ανταποκρίθηκα ετεροχρονισμένα, επειδή είμαι παντελώς… ούφο στο κομμάτι των οντισιόν και δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι για ενάμιση χρόνο έκανε αυτό το κάλεσμα ο Πάνος Κούτρας. Παρόλα αυτά έστειλα βιογραφικό, πιστεύοντας πραγματικά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει βρει ηθοποιό, όμως τελικά με πήρε τηλέφωνο o Άκης Γουρζουλίδης, από το κάστινγκ της ταινίας, και έκανα μία από τις ωραιότερες οντισιόν στη ζωή μου.

Έχεις κάνει κάτι επικίνδυνο στη ζωή σου;

Δυστυχώς όχι, είμαι προσεκτικός άνθρωπος, δεν είμαι του κινδύνου, ενώ πολύ θα ήθελα να το καυχιέμαι, είμαι όμως ξεχασιάρα και ασυγκέντρωτη. Μου έχει τύχει να ξεχάσω τα κλειδιά του αυτοκινήτου πάνω στη μίζα, ή να ξεχάσω ανοιχτό το μάτι της κουζίνας -το τελευταίο είναι κανόνας.

Ποιος σε σώζει;

Ο μπαμπάς μου έχει πληρώσει τα σπασμένα. Και τον ευχαριστώ γιατί έχει αναγκαστεί να φύγει από τη δουλειά του άπειρες φορές, για να ελέγξει κάτι δικό μου και να με βάλει ξανά σε τάξη.

Είσαι το κοριτσάκι του μπαμπά;

Έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο. Περνάμε πολύ χρόνο μαζί, κάνουμε κοινές διακοπές, έχουμε ακόμα και κοινούς φίλους, που βγαίνουμε όλοι μαζί, τρώμε, παίζουμε τουρνουά τάβλι.

Έχετε καταρρίψει δηλαδή το χάσμα γενεών που υπάρχει;

Ναι, άλλωστε δεν είναι και δύσκολο με τον μπαμπά που έχω. Είναι τέτοιος ο αυθορμητισμός και η παιδικότητά του που, δεν το λέω πάντα για καλό, με αναγκάζει να γίνομαι και λίγο πιο ενήλικη απ’ ό,τι είμαι κάποιες φορές, αλλά μ’ αρέσει. Είναι από τα στοιχεία που μου αρέσουν πολύ.

Με τη μαμά δεν έχεις τέτοια σχέση;

Έχω πολύ ωραία σχέση, απλώς μου ταιριάζει περισσότερο ο μπαμπάς. Εκείνη παραπονιέται βέβαια. (γέλια)

Ήσουν καλομαθημένο ή κακομαθημένο μοναχοπαίδι;

Ήμουν απ’ τα καλά παιδιά, με κακομάθαιναν περισσότερο οι γιαγιάδες και οι παππούδες, από εκεί έπαιρνα την εύνοια και την προσοχή, οι γονείς κρατούσαν… αντίσταση. Δεν ήμουν κακομαθημένη, ποτέ δεν ζητούσα, και νομίζω πως οι γονείς μου είχαν να το λένε. Απ’ την άλλη είχα πολλές ελευθερίες και πέρασα πολύ ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια, δεν παραπονιέμαι.

Αλητείες έχεις κάνει στη ζωή σου;

Είμαι από το Περιστέρι, οπότε καταλαβαίνεις. (γέλια) Τις έχω προλάβει και χαίρομαι, στενοχωριέμαι λίγο που οι νέες γενιές είναι αναπόφευκτα περισσότερο κλεισμένες στο σπίτι τους. Έχω ζήσει καταστάσεις οριακά… χωριού, με την έννοια ότι ήμασταν τριάντα παιδιά στη γειτονιά και παίζαμε απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Εκεί έχω κάνει και αλητείες, έχω κάνει πολλά, δεν έχω παράπονο. Πάντα γυρνούσα σπίτι με ματωμένα γόνατα.

Σκοτεινές περιόδους είχες στη ζωή σου;

Ναι έχω… Όπως όλοι οι άνθρωποι του κυνισμού και του χιούμορ. Όπου βλέπεις πολλά πάνω, υπάρχουν και πολλά κάτω.

Πώς βγήκες από αυτές;

Έχω μάθει πια να τις μοιράζομαι με τους ανθρώπους μου και όχι να κλείνομαι στον εαυτό μου. Έχω κάνει ειρήνη με αυτές, προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και σκέφτομαι ότι θα περάσουν. Συνήθως παίρνω χρόνο με τον εαυτό μου, το ιδανικό είναι να κάνω ένα ταξίδι, όπως και η επαφή με τη φύση με βοηθάει πολύ.

Πες μου για την Αμαλία Μπουραντά, που υποδύεσαι στον «Παράδεισο των κυριών». Ήταν εύκολο να μπεις στη θέση μιας νέας κοπέλας, που έπεσε θύμα έμφυλης βίας;

Σε καμία περίπτωση. Η Αμαλία, που υποδύομαι, είναι ένα κορίτσι δυναμικό και ονειροπόλο, πολύ μπροστά από την εποχή του. Δεν της ταιριάζουν οι περιορισμοί που της βάζει η κοινωνία εκείνη την περίοδο. Τη διακρίνει επίσης το αίσθημα δικαίου και ξέρει να κάνει πίσω για τους άλλους. Δεν μπορείς να προσεγγίσεις αυτήν την κατάσταση και να πεις με σιγουριά ότι βρίσκεσαι κοντά. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την αντιμετωπίσεις υποκριτικά με σεβασμό, όσο πιο κοντά στην αλήθεια μπορεί να είναι.

Είχες κάποιον ενδοιασμό παίζοντας σε καθημερινή σειρά στην τηλεόραση;

Ναι. Δεν είχα κάνει ποτέ καθημερινή σειρά, και εξαρχής φοβόμουν επειδή έχει πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς, το είχα πει κιόλας στον σκηνοθέτη. Σε μια ταινία έχεις χρόνο να διαβάσεις και να δοκιμάσεις πράγματα, σε μία καθημερινή σειρά πας περισσότερο με το ένστικτο, μιας και δεν υπάρχει χρόνος να αναλογίζεσαι την κάθε λεπτομέρεια. Βλέπω ωστόσο πως όταν η ομάδα είναι καλή βγαίνει ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα, και το θετικό είναι πως δεν με έχουν αφήσει λεπτό να νιώσω μόνη μου.

Τον εαυτό σου τον βλέπεις;

Είναι δύσκολο γιατί έχω περιοδεία, παράσταση και πρόβα, αλλά όσο μπορώ τον βλέπω. Θέλω δουλειά! (γέλια) Άλλες φορές βλέπω πράγματα που μου φαίνονται υποτονικά και άλλες φορές υπερβολικά, αλλά τουλάχιστον μου αναγνωρίζω ότι έχω αγνή πρόθεση και ειλικρινή προσπάθεια.

Σε ρωτάνε στην γειτονιά σου τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο;

Εννοείται, και κάνω… περίτεχνα spoiler -λέω και δε λέω πράγματα. Όχι μόνο η γειτονιά, ακόμα και η μαμά μου ζητάει spoiler, αλλά δεν της λέω τίποτα! (γέλια)

Σχετικά με το προεδρικό διάταγμα που υποβαθμίζει τα πτυχία των δραματικών σχολών. Πώς εξελίσσεται ο αγώνας αυτός;

Ο αγώνας δεν σταματάει. Μας έχει συγκλονίσει βέβαια πολύ η πρόσφατη τραγωδία στα Τέμπη, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό ρίχνει τον αγώνα. Η οργή του κόσμου διογκώνεται, όπως και ο αγώνας όλων, είτε αυτός είναι για εργασιακά ζητήματα, είτε για την κοινωνική αδικία, είτε αυτό προέρχεται από πολιτική αγανάκτηση. Βλέπουμε ότι πλέον στο δρόμο οι συγκεντρώσεις έχουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Αν είχες απέναντί σου έναν πολιτικό, τι θα τον ρώταγες;

Αν είχα μπροστά μου έναν πολιτικό της σημερινής κυβέρνησης, θα του έλεγα ότι θεωρώ ανεκδιήγητο το γεγονός πως δεν έχει υπάρξει ουσιαστική παραίτηση, έστω και συμβολικά για το Θεό, μετά και από αυτό που συνέβη στα Τέμπη. Θα του εφιστούσα την προσοχή στις παθογένειες που βιώνουμε όλα αυτά τα χρόνια και θα προσπαθούσα με κάποιον τρόπο να τον εμπνεύσω, αν μπορώ, ώστε να γίνουν κάποιες αλλαγές σε αυτό τον τόπο που δεν αντέχει άλλο. Ακούω από τους περισσότερους φίλους μου ότι δεν αντέχουν να μείνουν στη χώρα εάν δεν αλλάξει αυτή η κατάσταση. Φυσικά και αγαπάμε την πατρίδα μας, αλλά είμαστε και μονάδες που έχουμε αρχίσει να δυσκολευόμαστε.

Ποιος ξέρει τα πάντα για σένα, η σκυλίτσα σου η Ορελί;

Έχω βαθιά εκτίμηση στα ζώα, η Ορελί είναι σαν αδελφή μου, την λατρεύω. Ξέρει πολλά για μένα, πολλά περισσότερα από αυτά που ξέρω εγώ, είναι ένα πλάσμα με ένστικτο και ενσυναίσθηση.

Έχεις πει «είμαι πολύ κακή σύντροφος»… Γιατί συμβαίνει αυτό;

Τα λέω στην ψυχοθεραπεία… (γελάει) Είμαι πολύ κακή σύντροφος, αλλά κάνω τεράστια βήματα και προοδεύω. Δεν κάνω εύκολα πίσω, δεν θα συμβιβαστώ, χάνω συχνά την υπομονή μου. Έχω πολλά χαρακτηριστικά, τα οποία είναι δύσκολη “πίστα” για κάποιον – και το θεωρώ πολύ λογικό. Σε μια σχέση πρέπει να εξασκείσαι στο «μαζί» και εγώ πολύ συχνά φεύγω όταν κάτι δεν μου ταιριάζει, επομένως είναι ζήτημα υπομονής και ένα από αυτά που θέλω να εξασκήσω, πιστεύω πολύ στην αυτοβελτίωση.

Έχεις ερωτευτεί λάθος ανθρώπους;

Βέβαια, εννοείται, αμετανόητα κιόλας… Ερωτεύεται κανείς τους σωστούς; Θέλεις να μου τους βρεις;

Ισχύουν τα δημοσιεύματα που σε θέλουν ζευγάρι με τον Πάνο Βλάχο;

Δεν θα απαντήσω, αφενός γιατί δεν μου αρέσει να μοιράζομαι την προσωπική μου ζωή και αφετέρου, ειδικά στις εποχές που ζούμε, θεωρώ ότι κάτι τέτοιο αποσπά την προσοχή από πιο ουσιώδη πράγματα.

Πόσο εύκολο είναι να συνυπάρχεις προσωπικά με έναν άνθρωπο από τον ίδιο χώρο;

Έχει θετικά αλλά και αρνητικά. Σίγουρα οι άνθρωποι που έχουν ένα κοινό επάγγελμα, μοιράζονται κοινές ανησυχίες, αλλά εννοείται ότι ελλοχεύει και ο κίνδυνος να νιώσουν ανταγωνιστικά με τον σύντροφό τους και αυτό να τους απομακρύνει σαν ζευγάρι. Εξαρτάται από τους ίδιους. Γνωρίζω ζευγάρια ηθοποιών που δεν συζητάνε σχεδόν καθόλου για το θέατρο στο σπίτι τους γιατί πολύ απλά έχουν βρει άλλα πράγματα που να τους συνδέουν.

Έχει τραγουδήσει κάποιος για εσένα «Αν υπάρχει παράδεισος, τότε είναι στα μάτια σου»;

Δυστυχώς κανείς, ούτε μισός. Πού είναι αυτοί οι άντρες; (γέλια) Δεν μου αρέσει που πλέον υπάρχει λιγότερος ρομαντισμός στην εποχή μας. Δεν εννοώ να φιλιόμαστε στη βροχή, αλλά ότι έχουμε χάσει την έκφραση των συναισθημάτων μας. Είμαστε συνέχεια πίσω από ένα πληκτρολόγιο και δια ζώσης δεν τα καταφέρνουμε, ελπίζω αυτό να αλλάξει. Κι εγώ παλαιότερα είχα μια “αλλεργία” στον ρομαντισμό, αλλά, τώρα πια όχι, όσο περνάει ο καιρός μού φαίνεται γοητευτικό να βλέπω ανθρώπους που δεν φοβούνται να εκφράζουν τον έρωτά τους.

Περισσότερα στο νέο τεύχος του YOU που κυκλοφορεί σήμερα, Τετάρτη 29/3, σε όλα τα περίπτερα μόνο με 1,50 ευρώ

Το διαβάσαμε εδώ