“Εκπτώσεις στα θέλω μου δεν κάνω!”

Και κάπως έτσι ήταν η αρχή της ιστορίας μας… Στο είχα πει χιλιάδες φορές… Εκπτώσεις στα θέλω μου δεν κάνω!

72 ώρες, τρία 24ωρα… Βγάλε και τις ώρες που κοιμόμασταν (ελάχιστες γιατί προτιμούσαμε να μιλάμε) και τι μένει; Καμια 35αρια ώρες…

Δείτε επίσης:«Αυτή είναι η μαμά μου. Μέχρι που μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε»

Ώρες τις οποίες περίμενα πολύ καιρό τώρα για να βρεθεί το κατάλληλο άτομο που θα κατάφερνε να με πείσει να τις χαραμίσω μαζί του. Ο ύπνος αγάπη μου για μένα είναι ιερό πράγμα κι όμως δεν το σκέφτηκα στιγμή, η ώρα είχε πάει 3 κι εμείς ακόμα μιλούσαμε. Κι ας είχες να ξυπνήσεις εσύ στις 5 κι εγώ στις 7. Δε μας ένοιαζε, στεκόμασταν εκεί περιμένοντας την επόμενη ειδοποίηση μηνύματος, χάζευα τις φωτογραφίες σου, το χαμόγελό σου, διάβαζα ξανά κ ξανά τα μηνύματά σου. Ξυπνάω το πρωί και πάλι σε χαζεύω και απορώ «είναι όντως τόσο ονειρικό;»

Όσα διαβάσεις παρακάτω έχουν ειπωθεί έχοντας σώας τας φρένας (και με χαρτί γιατρού), χωρίς να βρίσκομαι υπό την επήρεια αλκοόλ ή κάποιας ναρκωτικής ουσίας (κάντε μου και antidoping control) και χωρίς να βρίσκομαι υπό την απειλή όπλου ή κάποιο άλλο μέσο που θα μπορούσε να με στείλεις στα θυμαράκια κρουαζιέρα χωρίς επιστροφή.

Γενικά φημίζομαι για τον παρορμητισμό μου, για τις βιαστικές μου κινήσεις, για τον ενθουσιασμό που δείχνω σε κάτι νέο, α! και για τις τούμπες που τρώω στην ευθεία ακόμα και ξυπόλητη. Τα τελευταία χρόνια ζω ακούγοντας ένα σχεδόν μόνιμο βουητό στο κεφάλι μου «κράτα μικρό καλάθι» κι έτσι φοβούμενη ίσως κάποια απογοήτευση άρχισα να αυξάνω τις απαιτήσεις μου να ψάχνω το τέλειο, το ιδανικό για μένα. Μη νομίζεις πως ψάχνω τον πρίγκιπα με το λευκό άλογο που θα έρθει να με κλέψει να με πάρει στον πύργο του και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όχι, δεν είμαι απ’ τα κοριτσάκια που πιστεύουν σε πρίγκιπες και παραμύθια, εγώ αγάπη μου πιστεύω σε πράξεις και ζητάω πολύ απλά πράγματα στη ζωή μου.

Δείτε επίσης: Μια αληθινή ιστορία αγάπης που θα σας κάνει να κλάψετε!

Στο έχω πει ήδη αρκετές φορές κι ακόμα μία τώρα για να είμαι σίγουρη ότι το εμπέδωσες… Εκπτώσεις στα θέλω μου δεν κάνω. Και ξέρεις κάτι; Το δικό μου θέλω, το δικό μου ιδανικό και τέλειο, είσαι εσύ. Μέσα σε 72 ώρες κατάφερες να με κάνεις να ερωτευτώ ένα και μόνο χαμόγελο, μια φωνή. Δε με έχεις αγγίξει καν, δεν ξέρω ούτε την αφή σου, δεν γνωρίζεις ούτε τη γεύση των χειλιών μου μα η χημεία μεταξύ μας δε γίνεται να κρυφτεί…(ο παρορμητισμός που λέγαμε…). Ξυπνάω το πρωί και χαμογελάω, έτσι, άνευ λόγου, μόνο που ξέρω ότι κάπου στην ίδια πόλη είσαι κι εσύ. Σ’ ονειρεύομαι… Σε σκέφτομαι…

Θέλω μόνο μια χάρη, μη μου το γκρεμίσεις έτσι απλά.

Φτάνει όμως με τα μέλια, σε απλά ελληνικά, σε περίπτωση που όλα αυτά που μου αραδιάζεις είναι άρες μάρες κουκουνάρες, ψάξε τρύπα να κρυφτείς…

Το διαβάσαμε εδώ